Paweł Dubiel urodził się 25 stycznia 1879 r. w Królewskiej Hucie. Po ukończeniu edukacji podjął pracę jako górnik w kopalni „Król”. Ożenił się z Marią Lubojańską. W 1897 r. znalazł się w gronie współzałożycieli Towarzystwa Młodzieży św. Stanisława Kostki, obejmując funkcję sekretarza tej organizacji. Trzy lata później, w 1900 r., po opuszczeniu Kółka Towarzyskiego w Królewskiej Hucie, wraz z przyjaciółmi odtworzył Kasyno Polsko-Katolickie, zajmujące się krzewieniem polskości m.in. organizując wydarzenia o charakterze kulturalnym i patriotycznym oraz prowadząc biblioteki. Był członkiem zarządu gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, do którego należały również jego żona i jej siostra Julia. Aktywnie działał w Oddziale Górników Zjednoczenia Zawodowego Polskiego, przewodnicząc jego oddziałowi w Królewskiej Hucie. W grudniu 1902 r. urodził się jego syn Paweł Mikołaj – późniejszy działacz społeczny i wieloletni poseł na Sejm RP. W 1910 r., w związku z objęciem funkcji sekretarza Okręgu Gliwice-Zabrze, Paweł Dubiel przeniósł się do Zabrza, z czasem zostając wiceprezesem Oddziału Górników ZZP i członkiem władz naczelnych ZZP Górnego Śląska. Jego aktywność była powodem stałego nękania przez władze niemieckie. W 1913 r., za zorganizowanie „Święta pieśni polskiej” był karany sądownie.
Po wybuchu I wojny światowej od lipca 1915 r. służył w Armii Cesarstwa Niemieckiego w lazarecie dla koni w Białej Podlaskiej. Po zakończeniu działań zbrojnych i powrocie do Zabrza kontynuował działalność propolską. Dziadek został w Zabrzu dokooptowany do Arbeiter- und Soldatenrat (Rady Robotniczo-Żołnierskiej) oraz obrany na wiceprzewodniczącego Polskiej Rady Ludowej. W jego mieszkaniu bywali i naradzali się wybitni przywódcy i działacze narodowi: Wojciech Korfanty, Józef Rymer, Wojciech Sosińki, Adolf Ligoń i inni – wspominał jego wnuk Paweł.
Podczas Sejmu Dzielnicowego Polaków Byłego Zaboru Pruskiego, który miał miejsce w grudniu 1918 r., został wybrany przedstawicielem Rejencji Opolskiej w Naczelnej Radzie Ludowej w Poznaniu. Nadal działał w Zjednoczeniu Zawodowym Polskim. Został później także członkiem Rady Naczelnej Narodowej Partii Robotniczej (NPR). Po utworzeniu Polskiego Komisariatu Plebiscytowego objął przewodnictwo sekcji Związków Zawodowych i kierownictwo Wydziału Socjalno-Politycznego.
Po przyłączeniu części Górnego Śląska do Polski w 1922 r. P. Dubiel, w związku z powtarzającymi się napaściami ze strony Niemców, przeniósł się do Królewskiej Huty, która znalazła się po polskiej stronie granicy, gdzie pracował jako dyrektor Spółdzielni Spożywców „Zjednoczenie”. Po nieudanej próbie wyboru na senatora RP z ramienia NPR został członkiem Śląskiej Rady Wojewódzkiej. W marcu 1927 r. wybrano go na wiceburmistrza, a następnie pełnił funkcję wiceprezydenta miasta Królewska Huta, które w 1934 r. zmieniło nazwę na Chorzów. W maju 1939 r. przeszedł na emeryturę. Na początku kwietnia 1940 r. został aresztowany przez Niemców jego młodszy syn – Józef, a 22 maja 1940 r. on sam i jego starszy syn – również Paweł. Byli oni początkowo przetrzymywani w Chorzowie, a następnie przetransportowani do obozu koncentracyjnego w Dachau. Synowa, wraz z żoną byłego prezydenta Chorzowa Wincentego Spaltensteina (który również został wywieziony do Dachau), podjęła interwencję w celu zwolnienia zatrzymanych członków obydwu rodzin. Interwencja zakończyła się częściowym sukcesem. Najpierw zwolniony z obozu został W. Spaltenstein, a następnie synowie P. Dubiela – Józef i Paweł. Niestety P. Dubiel senior nie doczekał zwolnienia. Został zamordowany w obozie w Dachau zastrzykiem z fenolu 5 sierpnia 1940 r.