Bronisław Hager

Bronisław Hager urodził się Był synem lekarza Maksymiliana i Karoliny z domu Urbanowskiej. Rodzice wychowywali go w polskim duchu patriotycznym. Do szkoły powszechnej uczęszczał początkowo w Pszczewie, a następnie w Pszczynie. W wieku trzynastu lat rozprowadzał ulotki na rzecz wyboru Wojciecha Korfantego do Koła Polskiego w parlamencie niemieckim. Od 1900 r. uczęszczał do gimnazjum w Pszczynie, a maturę zdał w 1908 r. w Lucernie w Szwajcarii. Studia medyczne rozpoczął w Szwajcarii, natomiast dyplom lekarski uzyskał 27 marca 1914 r. w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Do wybuchu I wojny światowej pracował w klinice ginekologiczno-położniczej i pogotowiu w Krakowie.

Zmobilizowany do wojska austriackiego, służył w różnych formacjach sanitarnych szpitala polowego 5/I austriackiego Czerwonego Krzyża. Przez kilka miesięcy był jedynym lekarzem szpitala cholerycznego, za co został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi z Koroną na Wstędze oraz Srebrnym Krzyżem Zasługi Austriackiego Czerwonego Krzyża. Dostał się do niewoli ukraińskiej, z której w czerwcu 1919 r. powrócił do Zabrza, gdzie podjął pracę jako lekarz gminny. Był działaczem Towarzystwa Czytelni Ludowych, prowadzi także kurs sanitarny w Zabrzu. Po I powstaniu śląskim założył Delegaturę Komisarza Opiekuńczego Polskiego Czerwonego Krzyża na Niemcy z siedzibą w Zabrzu, którą kierował. W tym samym roku Wojciech Korfanty mianował go komisarzem plebiscytowym na powiat zabrski. W III powstaniu śląskim pełnił funkcję lekarza 12 Zabrskiego Pułku Piechoty im. Stefana Czarnieckiego, lekarza Komendy Etapowej na powiat zabrski oraz komisarza cywilnego przy dowództwie Grupy Wschód.

W 1920 r. poślubił Stanisławę Ludmiłę Rudzką, z którą miał córki Bożenę i Wiesławę oraz syna Stanisława.

Po przyłaczeniu części Górnego Śląska do Polski w 1922 r. został zmuszony do  opuszczenia Zabrza i zamieszkał w Tarnowskich Górach, gdzie pracował jako lekarz powiatowy i lekarz kas chorych. Był członkiem sądu honorowego Śląskiej Izby Lekarskiej. W wyborach samorządowych zdobył mandat radnego miasta Tarnowskie Góry. Objął stanowisko wiceburmistrza, które pełnił w latach 1927–1930 r.

Sprawował funkcję prezesa katowickiego zarządu okręgowego Związku Obrony Kresów Zachodnich, był członkiem Rady Naczelnej Związku. Od 1922 r. należał do  górnośląskiej Chrześcijańskiej Demokracji. Członek Komitetu Budowy katowickiej Katedry Śląskiej. W 1930 r. został wybrany posłem III kadencji Sejmu Śląskiego. Należał do komisji budżetowej, socjalnej i szkolnej.

Brał udział w kampanii wrześniowej początkowo w Tarnowskich Górach, a potem w szpitalu polowym w Tarnopolu. Po kampanii przedostał się poza granice Polski i dotarł do Francji. Tam został przydzielony do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Combourg. W czerwcu 1940 r. ewakuowano go do Wielkiej Brytanii, gdzie pełnił służbę w różnych jednostkach sanitarnych (m.in. w Perth). Był przewodniczącym Zarządu Rady Stowarzyszenia „Koło Ślązaków”. W sierpniu 1941 r. Bronisław Hager został przeniesiony do służby cywilnej i do 1943 r. był lekarzem szkolnym polskiego gimnazjum w Szkocji.

Od listopada 1943 pełnił funkcję kierownika Sekcji Lekarskiej w Ministerstwie Odbudowy Administracji Publicznej Rządu Polskiego w Londynie, a od 3 stycznia 1945 członka Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej jako przewodniczący Komisji Prawno Politycznej oraz członek Komisji Spraw Zagranicznych. 13 czerwca 1945 r. Bronisław Hager został mianowany przez powstającą Organizację Narodów Zjednoczonych lekarzem do spraw pomocy i odbudowy UNRRA. Z jego polecenia utworzono pod Monachium dwa duże szpitale dla byłych więźniów obozów koncentracyjnych. W sierpniu 1946 r. na własną prośbę został zwolniony ze służby na rzecz UNRRA i powrócił z Niemiec do Londynu w celu demobilizacji. Stamtąd 22 listopada 1946 r. powrócił do Tarnowskich Gór.

Po wojnie aż do 1967 pracował jako lekarz w Chorzowie, potem w Tarnowskich Górach. Zmarł 30 czerwca 1969 w Tarnowskich Górach.