
Jan Hlond urodził się 15 czerwca 1888 r. w Chorzowie. Jego rodzicami byli Jan Hlond i Maria z domu Imiela. Wśród jego licznego rodzeństwa znajdowali się August Hlond – późniejszy prymas Polski oraz Antoni Hlond (Chlondowski) – salezjanin i kompozytor.
J. Hlond ukończył szkołę powszechną Mysłowicach. Tam również kontynuował naukę w gimnazjum. W związku z trudną sytuacją materialną w 1908 r. zwrócił się z prośbą o pomoc do Towarzystwa Pomocy Naukowej w Bytomiu. Jego ojciec tak poparł prośbę syna: Robiliśmy dla syna, co było w naszej mocy a nieraz i więcej. Mamy tę pociechę, że jest Polakiem i czuje się Polakiem. Wyłożonego grosza nie żałujemy, a tylko życzymy sobie, aby mógł ukończyć i wyższe nauki, a niewątpliwie będzie z niego pociecha dla wielu i dla naszej świętej sprawy narodowej.
Prześladowany w mysłowickim gimnazjum za polskość, J. Hlond przeniósł się do Pszczyny, gdzie 17 lutego 1910 r. złożył eksternistyczny egzamin dojrzałości. Niedługo potem, zapisał się na Wydział Medyczny Uniwersytetu w Wiedniu, gdzie zaliczył dwa semestry. Na skutek sporu z innym austriackim studentem, który obraził honor Polaków i nie chciał tej obrazy odwołać – doszło do pojedynku. W jego rezultacie J. Hlond ranił w rękę swojego przeciwnika. Po tym wydarzeniu zmuszony został do opuszczenia stolicy Austro-Węgier. Następnie kontynuował studia medyczne na Uniwersytecie we Wrocławiu. W 1912 r. został ukarany przez sąd w Bytomiu za udział w zajściach podczas tajnego zjazdu polskich akademików. Pierwszy egzamin lekarski złożył 5 marca 1914 r. we Wrocławiu. Po wybuchu I wojny światowej służył jako lekarz w Armii Cesarstwa Niemieckiego.
Po zakończeniu I wojny światowej uczestniczył w zakładaniu Oberschlesiche Volkspartei w celu pozyskania części urzędników niemieckich, pochodzących z Górnego Śląska dla Polski. Od stycznia 1919 r. osiedlił się w Bytomiu i otworzył praktykę lekarską jako dermatolog.
Podczas I powstania śląskiego J. Hlond zapewniał opiekę dla ciężko rannych powstańców, których na własny koszt umieszczał w szpitalu św. Józefa w Bytomiu. Napadnięty w tym mieście przez Niemców cudem uszedł śmierci, ciężko ranny w nogę kulą. Po utworzeniu Polskiego Komisariatu Plebiscytowego, stojący na jego czele Wojciech Korfanty powierzył J. Hlondowi funkcję komisarza plebiscytowego na miasto i powiat Bytom. Podczas III powstania śląskiego brał czynny udział jako lekarz przy batalionie Ruda-Zabrze. Następnie był komendantem szpitala wenerycznego Wojsk Powstańczych, zlokalizowanego w Szpitalu bonifratrów w Bogucicach. J. Hlond zawarł związek małżeński 3 lutego 1920 r. w Bytomiu z Janiną Flieger. Małżonkowie mieli trzy córki – Janinę, Helenę i Marię.
Po przyłączeniu części Górnego Śląska do Polski w 1922 r. zamieszkał w Katowicach. Tutaj udzielał się w pracy społecznej, pełniąc m.in. funkcję przewodniczącego Zarządu Towarzystwa Lekarzy Polaków na Śląsku, prezesa Komitetu Budowy Kościoła Garnizonowego w Katowicach, członka Rady Nadzorczej Księgarni i Drukarni Katolickiej i członka Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji. W 1934 r. został jednym ze współzałożycieli Zjednoczenia Chrześcijańsko-Społecznego. Za swoje zasługi J. Hlond został odznaczony Orderem Odrodzenia Polski i Krzyżem Niepodległości, a papież Pius XI uhonorował go tytułem Szambelana.
W sierpniu 1939 r. jako major rezerwy, powołany został do Wojska Polskiego. W wojnie obronnej uczestniczył w ewakuacji szpitala polowego, wraz z rannymi żołnierzami. Po napaści ZSRS na Polskę 17 września 1939 r. został zatrzymany podczas próby przedostania się do Rumunii. Osadzony początkowo we Lwowie, a następnie w obozie w Starobielsku, został zamordowany wraz z innymi polskimi oficerami prawdopodobnie w Charkowie w 1940 r.
Galeria fotografii






z żoną Janiną


w drugim rzędzie z okrągłą plakietką w klapie marynarki