
Urodził się 23 stycznia 1873 r. w Mysłowicach. Był najmłodszym z trojga dzieci Jana i Agnieszki z domu Kunowskiej. Zdobył wszechstronne wykształcenie, obok studiów architektonicznych na politechnice w Darmstadt, uzyskał tytuł doktora filozofii na Uniwersytecie w Lipsku. Podczas I wojny światowej walczył na froncie w Lotaryngii i Ardenach, w 22 Gliwickim Pułku Rezerwy jako dowódca 3 batalionu. Podczas walk o Verdun został przysypany przez osuwającą się po wybuchu ziemię. Wypadek doprowadził m.in. do trwałego uszkodzenia prawego oka, dlatego później nosił monokl. W 1917 r. został awansowany na stopień majora, a za zasługi wojenne odznaczono go orderami Krzyża Żelaznego I i II klasy.
Przebywając w Warszawie, po odzyskaniu niepodległości, wstąpił do Wojska Polskiego. Rozkazem Naczelnego Dowództwa z dnia 25 sierpnia 1920 r. został dowódcą 58 Pułku Piechoty, z którym stoczył szereg walk podczas wojny polsko-bolszewickiej, m.in. pod Widomlem, Stepankami i Kobryniem. Uczestniczył w zdobyciu Prużan i Baranowicz, a zacięta walka o Kajdanów była ostatnim z większych starć jego jednostki z bolszewikami. W listopadzie 1920 r. P. Chrobok otrzymał awans na stopień pułkownika.
Podczas spotkania w Kępnie 11 grudnia 1920 r. gen. Kazimierz Raszewski wysunął kandydaturę płk. P. Chroboka na stanowisko zwierzchnika górnośląskiej konspiracji wojskowej, która została zaakceptowana przez Wojciecha Korfantego. 2 stycznia 1921 r. płk P. Chrobok objął komendę nad Dowództwem Obrony Plebiscytu (DOP), przyjmując pseudonim „Kunowski”. Celem organizacji powstałej po rozwiązaniu Centrali Wychowania Fizycznego było zjednoczyć wszelkie działania wojskowe dla zabezpieczenia i korzystnego wyniku plebiscytu na Górnym Śląsku oraz odpierać terror niemiecki i ochraniać mienie polskie. Płk P. Chrobok doprowadził do rozrostu organizacji, której liczebność wzrosła z 19 tys. do blisko 40 tys. osób w chwili wybuchu III powstania śląskiego. On bowiem przez wiele miesięcy rzadką energią i poświęceniem pracował nad organizacją sił powstańczych. Bez jego organizacyjnej pracy nie byłbym w stanie sformować na czas i wprowadzić w bój armii powstańczej – wspominał jego następca i późniejszy komendant Wojsk Powstańczych ppłk Maciej Mielżyński. Również główny cel, jaki zwierzchnicy postawili przed DOP, został zrealizowany – przed w trakcie i po plebiscycie zachowany został względny spokój. Nie doszło również do dekonspiracji oraz uniknięto wystąpień zbrojnych.
Na wniosek W. Korfantego 5 kwietnia 1921 r. płk Paweł Chrobok został odwołany ze stanowiska, a także wszczęto przeciwko niemu dochodzenie. Zarzuty dotyczyły m.in. lekceważenia sprawy utrzymania łączności z organizacją w terenie, zniechęcania do siebie podwładnych i uchylania się od odpowiedzialności w sytuacjach krytycznych. Po rozpatrzeniu sprawy P. Chrobok został zrehabilitowany, a zarzuty przeciwko niemu zostały uznane za bezpodstawne. W czerwcu 1922 r. płk P. Chrobok wszedł w skład Komitetu Przyjęcia Wojska Polskiego. Po przyłączeniu części Górnego Śląska do Polski zamieszkał w Katowicach. W 1933 r. osiadł w majątku zakupionym w Lipnie koło Lublińca. Był żonaty z pochodzącą z Bytomia Marią z Sarnowskich, z którą miał czworo dzieci: Aleksandrę, Zofię, Jana i Bronisława. Po wybuchu II wojny światowej przedostał się na Węgry, a następnie do Francji. Jego żona, wraz z dziećmi, przez Włochy dotarła do Paryża wiosną 1940 r. Następnie cała rodzina udała się do Wielkiej Brytanii, gdzie doczekała upadku III Rzeszy i zakończenia działań zbrojnych. W 1952 r. Chrobokowie przenieśli się do Stanów Zjednoczonych, początkowo do Nowego Jorku, a następnie do Belleville w stanie New Jersey. Tamże płk Paweł Chrobok zmarł 17 czerwca 1957 r.
Galeria fotografii

i pracowników w majątku w Lipnie
koło Lublińca, lata 30. XX w.

XX w.

Paweł Chrobok (siedzi pierwszy od lewej) i wojewoda katowicki Michał Grażyński (drugi od lewej w ostatnim rzędzie), lata 30. XX w.

i gen. Stanisław Szeptycki. Katowice, 22 czerwca 1922 r.

