Walenty Fojkis urodził się 13 lutego 1895 r. w Józefowcu (obecnie dzielnicy Katowic). Jego rodzicami byli Józef, robotnik w hucie cynku, i Teresa z domu Nocoń. Uczęszczał do szkoły ludowej w Józefowcu, a następnie do gimnazjum w Katowicach. W 1913 r. podjął pracę w kancelarii adwokackiej dr. Zygmunta Sejdy, znanego działacza polskiego, prezesa Okręgu Śląskiego Towarzystwa Gimnastycznego “Sokół”, w latach 1907–1918 sprawującego także mandat posła do pruskiego Landtagu. Wtedy też Fojkis został członkiem “Sokoła”.
Po wybuchu I wojny światowej, 15 sierpnia 1915 r. został zmobilizowany do Armii Cesarstwa Niemieckiego, służąc początkowo jako szeregowy w 153 Pułku Piechoty. Jednak zaledwie po 15 dniach przydzielono go do służby w okupacyjnym Sądzie Okręgowym w Będzinie. W styczniu 1917 r. ponownie przeniesiono go na front zachodni, gdzie 25 kwietnia 1917 r. pod Lens został raniony granatem i skierowany na leczenie do Wielunia. Związał się tam z Polską Organizacją Wojskową i brał udział w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich w listopadzie 1918 r.
Po zakończeniu I wojny światowej wstąpił do Wojska Polskiego. Po ukończeniu 25 listopada 1919 r. warszawskiej Szkoły Podchorążych został skierowany do 7 Pułku Piechoty Legionów. Niedługo później, 25 lutego 1920 r. przeniesiono go na Górny Śląsk, gdzie objął dowództwo bytomsko-tarnogórskiego, a następnie pszczyńsko-bytomskiego okręgu Polskiej Organizacji Wojskowej Górnego Śląska. Podczas przygotowań do II powstania śląskiego ujawniła się fundamentalna różnica zdań między Fojkisem – zwolennikiem podejmowania zdecydowanych działań zbrojnych, a Wojciechem Korfantym – prezentującym zachowawczy stosunek do podejmowania walki.
Podczas II powstania oddziały podległe Fojkisowi pierwsze ruszyły do boju. Po opanowaniu południowej części okręgu pszczyńsko-bytomskiego część podległych mu oddziałów skierował do działań w rejonie Królewskiej Huty i Hajduk Wielkich.
Po likwidacji powstania od grudnia 1920 r. do kwietnia 1921 r. tworzył struktury zbrojne w powiecie katowickim, najpierw w ramach Centrali Wychowania Fizycznego, a następnie Dowództwa Obrony Plebiscytu. Z grupy Fojkisa, obejmującej 9 batalionów, oraz oddziału szturmowego marynarzy w III powstaniu śląskim utworzono katowicki I Pułk im. J. Piłsudskiego, który brał udział w walkach o Kędzierzyn, przystań w Koźlu i Kłodnicę. 16 maja 1921 r. pułk zajął pozycje obronne w rejonie Obrowca i Wielmierzowic wchodząc w skład I Dywizji Wojsk Powstańczych pod dowództwem Jana Ludygi-Laskowskiego. Po aresztowaniu na rozkaz Wojciecha Korfantego kilku oficerów Grupy “Wschód”, m.in. Karola Grzesika i Michała Grażyńskiego, Fojkis usiłował wymusić zmianę decyzji i ich uwolnienie. Po likwidacji powstania i przyłączeniu części Górnego Śląska do Polski został komendantem Królewskiej Huty. Był odznaczony m.in. Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Gwiazdą Górnośląską, Krzyżem Niepodległości z Mieczami i Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi.
W 1924 r. ożenił się z Niemka Hertą Koppelhoefer. Pomimo narodzin syna, małżeństwo rozpadło się zaledwie po roku. Został wybrany posłem na Sejm Śląski I kadencji z listy Chrześcijańskiego Zjednoczenia Ludowego. Od 1 czerwca 1925 r. pełnił funkcję naczelnika gminy Michałkowice. Po przewrocie majowym poparł linię Józefa Piłsudskiego pozostając w ostrym sporze ze zwolennikami Wojciecha Korfantego. W przededniu II wojny światowej doprowadził do powołania w Michałkowicach Straży Obywatelskiej, którą dowodził podczas walk z grupą Freikorpsu dowodzoną przez SS-Sturmbannführera Willy’ego Pisarskiego. Po opuszczeniu Górnego Śląska przez Rumunię dotarł do Francji, a następnie do Wielkiej Brytanii, gdzie pełnił służbę w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie. Zmarł w Edynburgu w Wielkiej Brytanii w 1950 roku.