Wojciech Korfanty urodził się 20 kwietnia 1873 r. Jego rodzicami byli Józef i Karolina z domu Klecha. Został relegowany z gimnazjum w Katowicach za wyrażanie negatywnych opinii na temat kanclerza Ottona von Bismarcka. W grudniu 1885 r. złożył egzamin maturalny i rozpoczął studia na politechnice w Charlottenburgu. Następnie nauki pobierał na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu we Wrocławiu, gdzie należał do Towarzystwa Akademików Górnoślązaków. Studia ukończył w Berlinie w sierpniu 1901 r. Był członkiem Ligi Narodowej w latach 1901–1908, współpracując z Romanem Dmowskim. Założył i pełnił funkcję redaktora naczelnego czasopisma „Górnoślązak”. Za publikację artykułów Do Niemców i Do moich braci Górnoślązaków został skazany przez sąd w Poznaniu na cztery miesiące więzienia. W 1905 r. założył, ukazujące się w Katowicach, czasopismo „Polak”. Po rozstaniu z Endecją, w maju 1909 r. wszedł w skład rady głównej Polskiego Towarzystwa Demokratycznego. W latach 1903–1912 i 1918 był posłem do Reichstagu oraz pruskiego Landtagu (1903–1918). Podczas posiedzenia Reichstagu 25 października 1918 r. wystąpił z żądaniem przyłączenia do państwa polskiego wszystkich ziem polskich zaboru pruskiego i Górnego Śląska. W trakcie powstania wielkopolskiego był członkiem Naczelnej Rady Ludowej, stanowiącej rząd Wielkopolski.
20 lutego 1920 r. Józef Piłsudski mianował W. Korfantego na stanowisko Polskiego Komisarza Plebiscytowego. Siedzibą Komisariatu stał się hotel Lommnitz w Bytomiu. Po intensywnej kampanii odbył się plebiscyt, którego wyniki okazały się niekorzystne dla Polski. Ujawnienie przez W. Korfantego propozycji podziału Górnego Śląska, przedstawionych na konferencji w Wersalu, doprowadziło do wybuchu strajku generalnego (2 maja), a następnie III powstania śląskiego. Na jego czele W. Korfanty stanął jako dyktator.
W latach 1922–1930 był posłem na Sejm RP I i II kadencji. Gdy misja utworzenia gabinetu przez Artura Śliwińskiego skończyła się niepowodzeniem, 14 lipca 1922 r. W. Korfanty został desygnowany przez Komisję Główną Sejmu RP na stanowisko premiera. Jednak sprzeciw naczelnika państwa J. Piłsudskiego i groźba przeprowadzenia strajku generalnego przez Polską Partię Socjalistyczną spowodowały rezygnację nominata z misji formowania rządu. Od października do grudnia 1923 r. był wicepremierem w rządzie Wincentego Witosa i jego doradcą z ramienia Chrześcijańskiej Demokracji.
We wrześniu 1927 r., na wniosek posła Antoniego Langera z Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”, marszałek Sejmu RP postawił W. Korfantego przed Sądem Marszałkowskim. Werdykt Sądu Marszałkowskiego uwolnił go od części zarzutów, wskazywał jednak na postępowanie nie licujące z godnością posła i publicysty. Nie uzyskał także rozgrzeszenia sądu z prezesury Rady Nadzorczej Banku Śląskiego. Po rozwiązaniu Sejmu Śląskiego W. Korfanty został 26 września 1930 r. zatrzymany i wraz z posłami Centrolewu osadzony w Twierdzy Brzeskiej. Wyłączono go jednak z samego procesu brzeskiego. Po zwolnieniu powrócił do Katowic, nadal zasiadał w Sejmie Śląskim. Był również senatorem RP III kadencji.
Wiosną 1935 r. opuścił Polskę i udał się na emigrację do Pragi. Po aneksji Czechosłowacji przeniósł się do Francji. Dopiero w kwietniu 1939 r., po wypowiedzeniu przez III Rzeszę układu o nieagresji i niestosowaniu przemocy, powrócił do Polski. Został zatrzymany przez władze polskie i osadzony w więzieniu na blisko trzy miesiące.
Wobec pogarszającego się stanu zdrowia zatrzymanego, 20 lipca 1939 r. podjęto decyzję o jego zwolnieniu. W. Korfanty został przewieziony do szpitala św. Józefa przy ul. Hożej w Warszawie. Pomimo przeprowadzonej 11 sierpnia operacji, nad ranem 17 sierpnia 1939 r. Wojciech Korfanty zmarł w szpitalu. Trzy dniu później został pochowany na katowickim cmentarzu przy ul. Francuskiej. Odznaczony Krzyżem Walecznych oraz pośmiertnie, w 1997 r. – Orderem Orła Białego.
