To jest miejsce zarezerwowane dla nieznanego nam jeszcze bohatera pows
Rudolf Kornke urodził się 26 września 1884 r. w Zagórzu koło Będzina. Jej rodzicami byli Antoni i Ludwika z domu Piegacka. W poszukiwaniu pracy rodzina Rudolfa często zmieniała miejsca zamieszkania, dlatego szkołę powszechną ukończył w Rennersdorf pod Wiedniem. Po przeprowadzce do Sosnowca uczęszczał do szkoły przyfabrycznej Towarzystwa Akcyjnego Sosnowieckich Fabryk Rur i Żelaza. W 1904 r. osiadł w kolonii Buchacz pod Radzionkowem. Pracował jako robotnik w fabryce kwasu siarkowego, a następnie jako górnik w kopalni w Łagiewnikach.
Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do Armii Cesarstwa Niemieckiego. Podczas rewolucji listopadowej w 1918 r. przebywał w Metzu, gdzie przewodniczył Radzie Robotniczo–Żołnierskiej. Po powrocie na Górny Śląsk stworzył, wraz z Janem Przybyłkiem, tajną organizację w ramach Towarzystwa Gimnastycznego “Sokół” w Piekarach Śląskich i Szarleju. Po utworzeniu POW GŚl. organizacja weszła w jej skład, natomiast Kornke, którego zdolności organizacyjne zauważono, został wysłany do powiatu lublinieckiego, by i tam tworzył lokalne struktury wojskowe.
Po wybuchu I powstania śląskiego, w nocy z 17 na 18 sierpnia 1919 r. oddział pod dowództwem Kornkego opanował Piekary, a następnie, po zlikwidowaniu placówki huzarów Grezschutzu mieszczącej się w majątku hr. Donnersmarcka, ruszył w kierunku Bytomia. Z powodu opóźnienia w koncentracji innych oddziałów Kornke musiał się jednak wycofać i do ataku na Bytom ostatecznie nie doszło. Po upadku powstania, chroniąc się przed represjami niemieckimi, Kornke musiał przenieść się na teren Polski. Powrócił po zawarciu umowy amnestyjnej w październiku 1919 r. Objął funkcję dowódcy VIII Okręgu POW GŚl. obejmującego powiaty bytomski i tarnogórski. 28 maja 1920 r. brał udział w obronie siedziby Polskiego Komisariatu Plebiscytowego w hotelu “Lomnitz” w Bytomiu przed napadem niemieckich bojówkarzy.
Podczas II powstania śląskiego dowodził oddziałami VIII Okręgu POW GŚl., które opanowały m.in. teren powiatów bytomskiego i tarnogórskiego. Zapał pośród powstańców jest bardzo duży. Oddziały są mi zupełnie poddane i ludzi trzymam dobrze w ręku – raportował Kornke. Po likwidacji POW GŚl. objął dowództwo bytomskiego okręgu Centrali Wychowania Fizycznego. Gdy ta przestała istnieć i powołano Dowództwo Obrony Plebiscytu, Korne wraz innymi oficerami złożył rezygnację. W III powstaniu śląskim walczył w oddziałach frontowych, a następnie pełnił obowiązki inspektora szefa sztabu Grupy “Wschód”. Był również członkiem zespołu redakcyjnego czasopisma “Powstaniec” wydawanego przez dowództwo grupy.
Za zasługi Kornke otrzymał m.in. Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyż Niepodległości z Mieczami, Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Walecznych, Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi. Został również awansowany do stopnia podporucznika.
Po przyłączeniu części Górnego Śląska do Polski w 1922 r. wycofał się z działalności społeczno-politycznej i w latach 1922–1925 prowadził restaurację w Piekarach Śląskich. Z żoną Anastazją Hanus miał dwóch synów, Bolesława i Zygmunta. W 1926 r., po rezygnacji Karola Grzesika, Kornke objął funkcję prezesa Związku Powstańców Śląskich. Należał do twórców Narodowo-Chrześcijańskiego Zjednoczenia Pracy, z ramienia którego uzyskał mandat poselski do Sejmu Śląskiego II i III kadencji. Od 1935 r. sprawował godność senatora RP. Angażował się w wiele inicjatyw społecznych, m.in. miał udział w stworzeniu Klubu Powstańczego w 1933 r. czy budowie Domu Powstańca Śląskiego w Katowicach. Zgromadzone dzięki jego zaangażowaniu pamiątki z okresu powstań i plebiscytu stały się zrębem zbiorów Działu Powstańczo-Plebiscytowego Muzeum Śląskiego.
Po wybuchu II wojny światowej opuścił Górny Śląsk i dotarł do Lwowa, gdzie uczestniczył w formowaniu batalionu powstańczego. Po agresji sowieckiej wyjechał z Polski i przez Rumunię udał się na Bliski Wschód, a następnie na południe Afryki, gdzie pracował m.in. na plantacjach tytoniu. Od września 1939 r. poszukiwany był niemieckim listem gończym.
Po powrocie w 1947 r. do Polski pracował w “Centrostalu”, a następnie w Zabrzańskich Zakładach Piwowarsko-Słodowniczych. Do 1956 r. prowadził w Chorzowie kiosk Związku Inwalidów Głuchoniemych “Odrodzenie”. Zmarł 24 kwietnia 1958 r. w Chorzowie.