Seweryn Jędrysik urodził się 25 sierpnia 1893 r. w Kamieniu Śląskim, w rodzinie robotniczej o silnie zakorzenionej tradycji polskiej. Jego rodzicami byli Jacek i Anna z domu Tkotz. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości podjął w 1913 r. studia filozoficzne na uniwersytecie w Wiedniu.
Po wybuchu I wojny światowej otrzymał powołanie do armii niemieckiej. Do Legionów zgłosił się pod pseudonimem „Jacentowicz” jako ochotnik w komendzie placu Legionów w Wiedniu w październiku 1914 r. skąd w grudniu1914 r. został wysłany do Nowego Targu do baonu uzup. I Brygady i przydzielony do VI baonu l kompanii. Przeszedł cały szlak bojowy brygady, w 1-ej kompanii VI baonu bierze udział w walkach nad Nidą i wszystkich bojach VI baonu aż do kwietnia 1916 r. W kwietniu 1916 r. przeniesiony do O.K.M. [Oddziału Karabinów Maszynowych] Rokity przy 5 p.p. Bierze udział w walkach o Polską Górę i nad Stochodem. Latem 1916 wraz z Brygadą wycofany z frontu. Po 9 lipca 1917 r., gdy odmówił – jak większość żołnierzy I Brygady – przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec, w P.O.W. w Rafaiłowej nieopodal Nadwórnej. Następnie w 1918 r. służy w baonie w Krakowie. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych w Warszawie jako podpor. zostaje przydzielony do 16 p.p., od 1920 jako dowódca kompanii.
W sierpniu 1920 r. wysłany na teren plebiscytowy na Górnym Śląsku. Wziął udział w II powstaniu śląskim. Następnie wstąpił do Centrali Wychowania Fizycznego, która od 15 stycznia 1921 r. przyjęła nazwę Dowództwo Obrony Plebiscytu (DOP). Od marca 1921 r. komendant DOP na powiat strzelecki, pod pseudonimem „Wallenstein”. Podczas III powstania śląskiego, w maju 1921 r. oddział pod jego komendą opanował znaczną część powiatu strzeleckiego, m.in. rodzinny Kamień Śląski. W dniach 21–30 maja 1921 r. uczestniczył w walkach obronnych na przedpolach Góry Świętej Anny. Za swoje zasługi został odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi oraz Gwiazdą Górnośląską.
Po 1922 r. wstąpił do zakonu oo. dominikanów i rozpoczął studia na Wydziale Teologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, które kontynuował następnie we Lwowie i Rzymie. 29 czerwca 1927 r. otrzymał święcenia kapłańskie, a 5 lipca 1927 r., w kościele pw. Piotra i Pawła w Katowicach odbyły się jego prymicje. W uroczystości uczestniczyli m.in. powstańcy śląscy, w tym wojewoda Michał Grażyński i prezydent Katowic Adam Kocur, a także działacze Związku Polaków w Niemczech z Opolszczyzny. S. Jędrysik osiadł w klasztorze w Krakowie. Aktywnie działał w Związku Powstańców Śląskich. W 1936 r. został proboszczem parafii wojskowej w Słonimiu nad Szczarą i kapelanem 20 Dywizji Piechoty. Po wejściu tej jednostki w skład Armii Modlin przebywał w rejonie Mławy jako szef Służby Duszpasterskiej. Tam zastał go wybuch II wojny. Po pierwszych walkach 13–14 września 1939 r., przybył na warszawską Pragę. Od 14 do 27 września uczestniczył w obronie stolicy jako szef Służby Duszpasterskiej Dowództwa Podoodcinka „Północ”. Od prezydenta Stefana Starzyńskiego otrzymał legitymację Zasłużonego Obrońcy Stolicy. Ostatnią mszę polową dla swoich żołnierzy odprawił 8 października 1939 r. w Radziwiłłowie koło Skierniewic. Po dostaniu się do niewoli niemieckiej został osadzony w Oflagu IV A Hohenstein, a następnie przeniesiony do Oflagu IX A Rotenburg. 18 kwietnia 1940 r., wraz z grupą innych kapelanów, został osadzony obozie koncentracyjnym w Buchenwaldzie. Od 6 lipca 1942 r. przebywał w obozie koncentracyjnym w Dachau. Tam dotarł, przygotowany przez Gestapo w Pszczynie, raport dotyczący jego powstańczej przeszłości. W dniu 5 września 1942 r. ks. mjr SewerynJędrysik został zamordowany przez Niemców w obozie koncentracyjnym w Dachau.